به گزارش ایلام بیدار، فرشته سنجیده فعال رسانه‌ای در یادداشتی نوشت: آسیب خودکشی کماکان یکی از آسیب‌های مهم در استان ایلام است، و تا سخن از خودکشی می‌شود خیلی‌ها بلافاصله و بدون دانستن علل و انگیزه افرادی که خودکشی می‌کنند تنها دلیل آن را شرایط اقتصادی معرفی می‌کنند، بارها گفته‌ایم و باز هم تأکید می‌کنیم که کسی منکر شرایط سخت اقتصادی جامعه نیست، اما چرا در یک جامعه اسلامی و دینی که اعتقادات آن برگرفته از ایمان به توحید و دین مبین اسلام است باید افرادی با پیش‌آمدن مشکلاتی چه مادی و چه غیرمادی در زندگی دست به خودکشی بزنند؟
آیا آیات قرآن در مورد قتل نفس را نخوانده‌اند؟ آیا روایات متعدد در زمینه گناه بزرگ خودکشی و آثار بسیار بد اخروی آن را نشنیده و نخوانده‌اند؟
آیا نمی‌دانند آنها که به‌زعم خود برای رهایی از یک مشکل در دنیا جان خودشان را می‌گیرند چه سرنوشت عذاب‌آوری در آخرت منتظر آنهاست؟
در چند سال اخیر برنامه زندگی پس از زندگی ماه رمضان را خیلی‌ها دیدند، در آن برنامه برخی‌ها که با اقدام به خودکشی جایگاه وحشتناک آخرتی خود را دیدند و با عنایت الهی به دنیا بازگشتند، یک درس و پیام مهم برای کسانی بود که فکر می‌کنند با خودکشی راحت می‌شوند، یکی از این تجربه گران در این برنامه به‌شدت تأکید کرد که هر اتفاقی هم بیفتد هیچ‌وقت به خودکشی فکر نکنید چرا که جایگاه این افراد در دنیای دیگر وحشتناک است.
خودکشی از نظر اعتقادی و دینی و آیات قرآن و احادیث به‌شدت نفی و یک گناه بزرگ در پیشگاه خداوند محسوب می‌شود چرا که یک قتل نفس انجام‌گرفته است.
درست است که در شرایط حال حاضر، مشکلات اقتصادی، فرهنگی، خانوادگی، طلاق، و تغییرات سبک زندگی افراد را تحت‌فشار قرار داده است و آن را با چالش‌های جدی در زندگی مواجه کرده است، اما اگر انسان در لحظه‌لحظه زندگی و در اوج مشکلات خود را به قدرت لایزال الهی وصل کند و مطمئن باشد که تکیه‌گاهی دارد که در اوج سختی و مصیبت پناهش شود آیا فکر خودکشی به ذهنش می‌رسد؟
وقتی یک انسان چه در اوج خوشی و چه در اوج سختی خود را به پناه خداوند سپرد و بر او که تمام امورات جهان بااراده او رقم می‌خورد اعتماد و توکل کند، قطعاً با کوهی از مشکلات هم روبرو شود هر چند سختی زیادی متحمل می‌شود؛ اما به خودکشی فکر نمی‌کند.
زندگی انسان سرشار از مشکلات بوده و خواهد بود، هیچ‌وقت با حل‌شدن یک مشکل، این تضمین وجود ندارد که مشکلی دیگر پیش نخواهد آمد، اما خدایی که در این جهان با این شرایط شکننده و پر از اتفاق ما را خلق کرده است آیا راهی برای پناه‌بردن و آرامش نشانمان نداده است؟ راه رهایی، پناه خداوند متعال و بعد از آن توسل به پیامبر و اهل‌بیت علیهم‌السلام است،
مگر ما پیرو همان پیامبری نیستیم که بعد از آشکارکردن رسالتش، خود و پیروانش تحت شدیدترین حملات و اهانت‌ها و سختی‌ها از جانب کفار قرار گرفتند؟
مگر دختر پیغمبر جلو چشم همسر و فرزندانش به طرز مظلومانه‌ای به شهادت نرسید؟
مگر ما در محرم برای مصیبت عظمای امام حسین و اهل‌بیتش گریه نمی‌کنیم؟ برای غربت زینبی که باآن‌همه مصیبت گفت: جز زیبائی چیزی ندیدم؟ آیا با وجود این همه الگوهای نورانی که سخت‌ترین سختی‌ها را به جان خریدند باید ناامید شویم و خودکشی را راه چاره بنامیم؟
بله باز هم تکرار می‌کنیم که مشکلات هست، تورم هست، اجاره مسکن هست، مشکلات عاطفی و عشقی و طلاق هست، بی‌انگیزگی به دنبال تغییرات سبک زندگی هست و....
اما خیلی چیزهای دیگری هم هست که غفلت از آنها صبر و تحمل ما را کم و به سمت ناامیدی می‌کشاند، غفلت از خدا، غفلت از ایمان و توکل و عدم باور به رحمان و رحیم بودن خداوند، غفلت از قرآن، غفلت از نماز و... قطعاً آثار بدی در زندگی خواهد گذاشت که کم‌کم سایهٔ ناامیدی را بر زندگی فرد قرار می‌دهد و او را به ورطه نابودی و ضعف در برابر مشکلات می‌برد،
انسانی که با توکل بر خدا تلاش خود را نیز برای حل مشکلاتش انجام می‌دهد و آستانه صبر را در خود تقویت کند، قطعاً نتیجه هر چه باشد برایش سخت و ناامیدکننده نخواهد بود چرا که خود را به خدا سپرده است.
انتهای خبر/ر
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد