ایلام؛ صدای زمین، تپش مقاومت

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»،سودابه خانی فعال رسانه‌ای  در یادداشتی نوشت: ایلام را نمی‌شود فقط روی نقشه دید. باید در دلش زندگی کرده باشی، تا بفهمی صدای زاگرس در اینجا چگونه به فریاد پایداری بدل می‌شود. اینجا، مردم از جنس سنگ‌اند؛ محکم، بی‌ادعا، ولی وقتی پای غیرت در میان باشد، آتش می‌شوند.

تاریخ این دیار پر است از لحظاتی که آدم باید چندبار بخواند تا باور کند واقعیت بوده، نه افسانه. از روزهای آتش و گلوله، تا شب‌هایی که صدای مادران ایلامی در دل تاریکی‌ها تنها چیزی بود که امید را زنده نگه می‌داشت.

در روزهایی که شهرها زیر بمباران می‌سوخت، بچه‌ها در پناهگاه‌ها با صدای انفجار بزرگ می‌شدند. مردان جبهه بودند، و خانه‌ها روی دوش زنانی که یاد گرفته بودند زندگی را حتی روی ویرانه‌ها ادامه بدهند.

چیز زیادی نداشتیم. نه امکانات، نه آسایش. ولی چیزی درون ما بود که هیچ دشمنی نمی‌توانست آن را نابود کند. روح ایلام، روحی که با کمترین داشته‌ها، بلندترین دیوارها را شکست. نفت سفید، نان خشک، چادر پاره… اما ایمان، کامل.

ایلام فقط در خاک نیست؛ در نفس کشیدنِ همهٔ ماست. در صداقت مادرهایی که سهم سفره را می‌بخشیدند به رزمنده‌ها، در خستگی پدرهایی که هیچ‌وقت نگذاشتند بچه‌ها بفهمند چقدر سخت است دوام آوردن در بی‌چیزی.

امروز هم شاید دشمن لباسش را عوض کرده باشد، ولی نیتش همان است. اگر دیروز با توپ و تانک می‌آمد، امروز با دلار و دروغ می‌خواهد ما را بشکند. اما مگر روح یک ملت را می‌شود تحریم کرد؟

دشمن خیال کرده اگر فشار بیاورد، ما خودمان به جان هم می‌افتیم. اما ایلام جای این بازی‌ها نیست. اینجا مردم هنوز به هم نان قرض می‌دهند، هنوز وقتی برق می‌رود، کسی چراغ خانه‌اش را پنهان نمی‌کند. اینجا هنوز با هم بودن ارزش دارد.

اما باید مراقب باشیم. بحران، آدم‌ها را می‌سنجد. بعضی‌ها ممکن است وسوسه شوند، احتکار کنند، بترسند، شایعه بسازند. ما باید فرق‌مان را نشان بدهیم. اینجا نباید فروشگاه‌ها میدان جنگ باشد، نباید ترس، جای عقل را بگیرد.

ما یک بار در سخت‌ترین شرایط کشور را نگه داشتیم. حالا نوبت ماست که بدون تفنگ، بدون خاکریز، دوباره سنگر بگیریم. سنگر امروز، اخلاق است. انصاف است. اتحاد است.

مقاومت فقط با فریاد نیست؛ گاهی با نایستادن در صف دروغ، گاهی با نگه داشتن امید در دل فرزندت. باید بلد باشیم در سکوت هم قهرمان باشیم. باید یاد بگیریم در روزهای مبهم، چراغ هم باشیم، نه سایه.

و به یاد داشته باشیم: ما تنها نیستیم. این سرزمین، هزار بار افتاده و هزار بار ایستاده. این بار هم بلند خواهد شد. با دل‌هایی که هنوز می‌تپد، با مردمی که هنوز از گذشته‌شان خجالت نمی‌کشند. حماسه‌ای دیگر، در راه است… و ما آماده‌ایم.

پاینده باد ایران و ایرانی …