به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»، سید حرمت‌الله موسوی مقدم از خبرنگاران پیشکسوت استان ایلام در یادداشتی نوشت: سی‌ام اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳، سالروز هجرتی جانسوز و فراموش‌نشدنی، با اندوهی سترگ و ماتمی عظیم فرا می‌رسد؛ روزی سبز اما سوزناک، سفری سرد و سنگین، اوجی عزیز در آسمان و فرودی فروزان به قیمت هزاران جان.
آری، در آن روز غم‌افزا، حجت‌الاسلام و المسلمین حاج سید ابراهیم رئیسی در صد و سومین سفر عشق و ایثارش، صبح به قصد خدمت به خطه آذربایجان پر کشید و شبانگاه با خلعت شهادت، به دیدار حق شتافت.
این سید شریف و خادم بی‌قرار، از اوتاد و اخیار انقلاب اسلامی و حامی صادق مردم بود که به تقدیر الهی، مزد خدمت بی‌وقفه‌اش را در آسمان عزت با تاج شهادت دریافت کرد. او ابراهیم‌وار، در منجنیق امتحان الهی، به الگویی از اخلاص و نمادی از حاکمیت مردمی بدل گشت.
حاکمی مقتدر اما مظلوم، پارسا و خردمند، خادم مردم و محبوب رهبر که آماج بی‌مهری‌ها شد، اما دم برنیاورد. در دل تهمت‌ها و طعنه‌ها، بر خلوص و خدمت خود افزود تا جایی که مقام معظم رهبری در سوگ او فرمودند: «دلم برای آیت‌الله رئیسی سوخت.»
او، خادمی خاکسار و خسروی خاشع بود که تا زنده بود خدماتش را انکار کردند، اما با اعجاز خاک، به افلاک رسید. با سادگی و سکوت، خستگی را خسته کرد و با همت و عشق، گنج شهادت را فتح نمود.
شهیدی که برای جمهوریت و اسلامیت جان داد. با تاسی از ندای علوی «کونا للظالمین خصماً و للمظلومین عوناً»، در برابر ظلم ایستاد و یاور مظلومان شد. از قله کرامت تا صخره‌های سخاوت، دل‌ها را فتح کرد و در آذربایجانِ همیشه سرافراز، جاودانه شد.
میراث مردمی او در تشییعی تاریخی و باشکوه، گواه محبوبیتش شد. پیکر پاک او و یاران شهیدش، آیت‌الله آل هاشم، دکتر امیر عبداللهیان، دکتر رحمتی، سردار موسوی و خدمه پروازی، در شب شهادت امام رئوف، نور شهادت را در دل ملت افروخت.
او فرماندهی صادق و عاشق بود که در یک هزار و ۱۹ روز زمامداری‌اش، با وجود بی‌مهری‌ها و غربت‌ها، با تدبیر و توکل، کشور را از بحران کرونا عبور داد، شاخص‌های اقتصادی را بهبود بخشید، نرخ بیکاری و تورم را کاهش داد، تراز انرژی را اصلاح کرد، و در عرصه بهداشت و درمان، آرامش آفرید.
او میز خالی را تحویل گرفت، اما با هفت‌سین همت آن را زینت بخشید. با حکمت، عزت و مصلحت، دیپلماسی میدان را احیا کرد، ایران را به پیمان‌های جهانی شانگهای و بریکس پیوست داد، و در سازمان ملل قرآن را بر سر برد تا عظمت اسلام را به جهانیان نشان دهد.
سید شهید، خادم مخلص، رئیس‌جمهور منتخب مردم، عاشق رهبری و خدمتگزار ملت بود. کسی که خدمت را افتخار دانست و در واپسین پروازش، خلوص و وفای خود را با خون پاکش مهر کرد.
امروز، در آستانه اولین سالگرد آن وداع تلخ، به پیشگاه خورشید خوبی‌هایش تعظیم می‌کنیم و فریاد می‌زنیم:
ای یار نیک نگار ولایت، چرا رود فِرقت و اقیانوس هجرت را به دشت دل‌هایمان روان کردی؟
بدرود، ای سید با سخاوت، سرباز ولایت، خُلق نیک، دست پاک، چشم خدابین و گام استوار؛ یاد تو در جان ما سبز است و تا بوسه بر آستان قدس شهیدان راه رستگاری، خدمات خالص و نیت نورانی‌ات را ارج می‌نهیم و در محضر پروردگار گواهی می‌دهیم.
«اللهم انا لا نعلم منه الا خیراً»
خرقه شهادت گوارایت باد، ای قصه پرغصه روزگار ما بدرود.
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد