گروه سیاسی ایلام بیدار:: حسن روحانی رئیس جمهور پنجشنبه شب(11 تیرماه) در ضیافت افطار با استانداران و معاونین وزرا درباره صلح امام حسن (ع) و همچنین مذاکرات هسته ای نکاتی را مطرح کردند.
رییس جمهوری در این دیدار با بیان اینکه زندگی همه ائمه هدی(ع) برای همه ما درس، راه و راهنمایی است، اظهار کرد: زندگی امام حسن(ع) به ما نشان می‌دهد که اگر مسئولی وظیفه‌ای را احساس کرد ولو اینکه در شرایطی که اگر آن مسئولیت را انجام دهد، با مشکلات و زخم زبان توأم می‌شود، نباید در انجام آن وظیفه تردید کند.
روحانی گفت: امام مجتبی(ع) در شرایط حساس تاریخی امانت مسلمین را بر عهده گرفتند که امت اسلامی دچار انشقاق، افتراق و فاصله بود و تصمیم‌گیری در چنین مقطعی بسیار سخت است. البته برخی تصور می‌کنند تصمیم‌گیری برای شهادت سخت است، اما بی‌تردید تصمیم‌گیری برای صلح، سخت‌تر از تصمیم‌گیری برای جنگ است و آمادگی برای نثار آبرو مهم‌تر از نثار جان و خون در راه خداست.
رییس جمهور افزود: امام حسن(ع) تصمیمی گرفتند که مقام معظم رهبری از آن به عنوان نرمش قهرمانانه یاد کردند. زمانی که امام مجتبی(ع) تصمیم به صلح می‌گیرند یکی از یاران امام علی(ع) پیش ایشان آمد و گفت ای کاش من مرده بودم و این منظره را نمی‌دیدم و امام در پاسخ وی گفت وقتی دیدم اکثریت مردم این را می‌خواهند نخواستم چیزی که مردم نمی‌خواهند بر آنها تحمیل شود.
دکتر روحانی تصریح کرد: امام حسن(ع) می‌خواهند به ما یاد بدهند که باید به مصلحت امت و خواست مردم و جامعه توجه کرد و به نفع امت و جامعه اسلامی تصمیم گرفت.
رییس جمهور گفت: امام حسن(ع) کار بسیار بزرگی انجام دادند و در شرایطی که امت اسلامی می‌توانست مضمحل شده و خونریزی ادامه پیدا کند یک تصمیم بسیار مهم برای امت اسلامی اتخاذ کردند، به رغم همه سختی‌هایی که این تصمیم برای ایشان داشت.
روحانی اظهار داشت: شجاعت در مراحل و مقاطع مختلف و در برابر شرایط گوناگون تاریخی معنای خاص خود را دارد و امام مجتبی(ع) آن تصمیم سخت را اتخاذ کردند و ما هم باید راه و مسیر امام مجتبی را دنبال کنیم.
لحن صحبت هاي رئيس جمهور در هنگام ارائه اين مطلب به گونه اي است که گويا قصد دارد پيامي را منتقل کند؛پیامی که گویا نسبت مستقیمی با مذاکرات هسته ای دارد.
در خصوص صلح امام حسن(ع) ابتدا نگاهی به چگونگی این رویداد می پردازیم.
امام مجتبى(علیه السلام) در پاسخ شخصى که به صلح آن حضرت اعتراض کرد، عوامل و موجبات اقدام خود را چنین بیان نمود:
من به این علت حکومت و زمامدارى را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانى براى جنگ با وى نداشتم. اگر یارانى داشتم شبانه روز با او مى جنگیدم تا کار یکسره شود. من کوفیان را خوب مى شناسم و بارها آنها را امتحان کرده ام. آنها مردمان فاسدى هستند که اصلاح نخواهند شد، نه وفا دارند، نه به تعهدات و پیمان هاى خود پایبندند و نه دو نفر با هم موافقند. بر حسب ظاهر به ما اظهار اطاعت و علاقه مى کنند، ولى عملاً با دشمنان ما همراهند.(1)
پیشواى دوم که از سستى و عدم همکارى یاران خود به شدت ناراحت و متاثر بود، روزى خطبه اى ایراد فرمود و طى آن چنین گفت:
«در شگفتم از مردمى که نه دین دارند و نه شرم و حیا. واى بر شما! معاویه به هیچ یک از وعده هایى که در برابر کشتن من به شما داده، وفا نخواهد کرد. اگر من با معاویه بیعت کنم، وظایف شخصى خود را بهتر از امروز مى توانم انجام بدهم، ولى اگر کار به دست معاویه بیفتد، نخواهد گذاشت آیین جدم پیامبر را در جامعه اجرا کنم.
به خدا سوگند (اگر به علت سستى و بی وفایى شما) ناگزیر شوم زمامدارى مسلمانان را به معاویه واگذار کنم، یقین بدانید زیر پرچم حکومت بنى امیه هرگز روى خوش و شادمانى نخواهید دید و گرفتار انواع اذیت ها و آزارها خواهید شد.
هم اکنون گویى به چشم خود مى بینم که فردا فرزندان شما بر در خانه فرزندان آنها ایستاده و درخواست آب و نان خواهند کرد؛ آب و نانى که از آن فرزندان شما بوده و خداوند آن را براى آنها قرار داده است، ولى بنى امیه آنها را از در خانه خود رانده و از حق خود محروم خواهند ساخت».
آنگاه امام افزود:
«اگر یارانى داشتم که در جنگ با دشمنان خدا با من همکارى مى کردند، هرگز خلافت را به معاویه واگذار نمى کردم، زیرا خلافت بر بنى امیه حرام است....».(2)
امام مجتبى که ماهیت پلید حکومت معاویه را بخوبى مى شناخت، روزى در مجلسى که معاویه حاضر بود، سخنانى ایراد کرد و ضمن آن فرمود: «سوگند به خدا، تا زمانى که زمام امور مسلمانان در دست بنى امیه است، مسلمانان روى رفاه و آسایش نخواهند دید».(3)
و این، هشدارى بود به عراقیان که بر اثر سستى و به امید راحتى و آسایش، تن به جنگ با معاویه ندادند، غافل از اینکه در حکومت معاویه هرگز به امید و آرزوى خود دست نمى یابند.(4)
همچنین حضرت امام خمینی(ره) در خصوص صلح امام حسن(ع) می فرماید: آن صلح تحمیلی که در عصر امام حسن واقع شد، آن حکمیت تحمیلی که در زمان امیرالمؤمنین واقع شد و هر دویش به دست اشخاص حیله‌گر درست شد، این ما را هدایت می‌کند به اینکه نه زیر بار صلح تحمیلی برویم و نه زیر بار حکمیت تحمیلی.)صحیفه امام، جلد 20، صفحه 119)
با توجه به مطالب بالا،نکته مهم دیگری نیز وجود دارد و آن این که در شرایط حساس مذاکرات هسته ای که غرب به خصوص آمریکا مترصد فشار بیشتر به ایران و گرفتن امتیازات بیشتر است، یکی از الزامات مسئولان اجرایی و تاثیرگذار کشور این است که مراقب کلمات و عبارات خود باشند. مذاکرات در وقت اضافه به سر می برد و در این شرایط خطیر قطعا ایجاد دوگانه معیشت- مذاکرات یا جنگ- مذاکرات یا ... نه به صلاح کشور است و نه به صلاح نتایج مذاکرات. بدون شک بیان جملاتی که ممکن است از آن تعبیر به ضعف یا عقب نشینی شود همیشه مذموم است و در شرایط حساس کنونی از هیچ کس پذیرفته نیست. چرا که دشمن را به طمع بیشتر می اندازد و ازاین منظر فشارها و زیاده خواهی ها آن هم در دقیقه 90 بیشتر و خطرناک تر می شود. اگر قرار است «توافق خوب» شکل بگیرد، به جز مذاکره کنندگان امین مورد اعتمادی که در وین داریم، مسئولان و مقامات اجرایی دست اندرکار نیز نباید با عبارات و کلماتی که می گویند دست تیم هسته ای را ببندند؛ ان شاءالله.
پی نوشت:
(1)مجلسى، بحارالانوار، تهران، المکتبه الاسلامیه، 1393 ه.ق، ج 44، ص 147؛ طبرسى، احتجاج، نجف ،المطبعه المرتضویه، ص 157.
(2.شُبَّر، سید عبدالله، جلأالعیون، قم، مکتبه بصیرتى، ج 1، ص 345-346.
(3)ابن ابى الحدید، شرح نهج البلاغه، قاهره، داراحیأ الکتب العربیه، 1961 م، ج 16، ص 28.
(4)گردآوری از کتاب: سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، موسسه امام صادق(علیه السلام)، قم، 1390ش، چاپ بیست و سوم، ص 110.
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد