به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»، در ورق زدن تاریخ انقلاب اسلامی، فصل‌هایی وجود دارد که با خون نوشته شده‌اند؛ نه از جنس خشونت کور، بلکه خون‌هایی که بر زمین ریخته شدند تا بذر استقلال، پیشرفت و عزت در این خاک رشد کند. یکی از این فصل‌ها، داستان زندگی و شهادت شهید داریوش رضایی‌نژاد است؛ مردی از دیار آبدانان که با اندیشه‌ای بلند، گام در مسیر دانش گذاشت و با قلبی سرشار از عشق به وطن، جان بر سر این راه نهاد.
ایران و نبرد بی‌پایان با جهل تحمیلی دشمن
از نخستین سال‌های پیروزی انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی ایران با تلاشی گسترده برای بازیابی عزت ملی خود، به توسعهٔ علمی در حوزه‌های گوناگون از جمله فناوری هسته‌ای روی آورد. اما این پیشرفت‌ها همواره با فشارهای خارجی همراه بوده‌اند؛ تحریم، تهدید، ترور و جنگ روانی، بخشی از ابزارهای دشمن برای متوقف‌ساختن این مسیر بوده‌اند.
ایران در این نبرد نابرابر، نه با سلاح که با علم و ایمان مقاومت کرد. در این راه، نخبگان و دانشمندان، همچون رزمندگان میدان نبرد، در خط مقدم قرار گرفتند. اما همین ایستادگی، خشم دشمنان را برانگیخت و نقشه‌های پلیدی را شکل داد که ترور دانشمندان هسته‌ای تنها یکی از ابعاد آن بود.
جوانی از آبدانان با رؤیای پیشرفت ایران
داریوش رضایی‌نژاد در سال ۱۳۵۶ در شهرستان آبدانان، از مناطق کمتر برخوردار استان ایلام به دنیا آمد. فرزند مردمی زحمت‌کش، با کودکی‌ای ساده اما سرشار از انگیزه. از همان دوران تحصیل، درخشش او در علم و درس زبانزد بود. او در مسیری حرکت کرد که هدف آن، چیزی جز رشد و اعتلای علمی کشورش نبود.
وی با تلاش و پشتکار، وارد دانشگاه صنعتی مالک‌اشتر شد و سپس در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی به تحصیل در رشته مهندسی برق ادامه داد. دانش‌آموخته‌ای فروتن، اما نخبه که با تخصصی عمیق در حوزه‌های پیچیده الکترونیک و سیستم‌های انرژی، راهی سازمان انرژی اتمی ایران شد. در این سازمان، او در بخش‌های حساس مرتبط با تحقیقات هسته‌ای مشغول به کار بود و نقش مهمی در پروژه‌های راهبردی کشور داشت.
علی حیدری عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد ایلام در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار» گفت: شهید رضایی‌نژاد، برخاسته از یک منطقه محروم بود؛ ولی در رده‌های بالای علمی کشور جای داشت. کسی بود که علم را با تعهد درآمیخته بود و نگاهش به آینده ایران بود، نه صرفاً ارتقای شخصی. کارهای پژوهشی او، تأثیرات قابل توجهی در توسعه فناوری داخلی داشت.
ترور دانش؛ ترس دشمن از تفکر مستقل ایرانی
در شرایطی که ایران در مسیر بومی‌سازی دانش هسته‌ای گام برمی‌داشت، رژیم صهیونیستی و سرویس‌های جاسوسی آن همچون موساد، عملیات‌هایی را طراحی کردند که هدف آن، حذف فیزیکی دانشمندان کلیدی ایرانی بود.
روز اول مردادماه سال ۱۳۹۰، حوالی ساعت ۱۶:۳۰ بعدازظهر، داریوش رضایی‌نژاد به همراه همسر و دختر خردسالش از کلاس زبان کودک بازمی‌گشت. در همان لحظه‌ای که می‌خواست در پارکینگ را باز کند، دو تروریست موتورسوار که مدت‌ها او را تحت‌نظر داشتند، با شلیک گلوله به سینه و گردن او، جانش را گرفتند. همسرش نیز زخمی شد، و دختر خردسالش، ناظر صحنه‌ای شد که تا پایان عمر فراموش نخواهد کرد.
رژیم صهیونیستی و سرویس‌های وابسته، مسئولیت این جنایت را پذیرفتند؛ اما آنچه بیشتر از هر چیز این جنایت را فاجعه‌بار می‌کند، مظلومیت یک خانواده و بی‌پناهی کودکی است که در آن سن، معنای «شهادت» را با چشم دید.
از آتش ترور تا آبیاری نهال‌های امید
حسن ابراهیمی استاد دانشگاه ایلام در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار» گفت: این ترور نه فقط از منظر امنیتی، بلکه از بُعد علمی و اجتماعی نیز یک فاجعه بود. اما نتیجه‌ای که دشمن انتظارش را داشت، محقق نشد. بالعکس، این جنایت موجب تقویت عزم جامعه علمی ایران شد تا با قدرت بیشتری راه شهدا را ادامه دهد.
به گفته وی، در سال‌های پس از این واقعه، تعداد دانشجویان و پژوهشگران در رشته‌های مرتبط با انرژی هسته‌ای و فیزیک هسته‌ای افزایش چشم‌گیری یافت و دانشگاه‌های کشور به سمت بومی‌سازی کامل علوم راهبردی حرکت کردند.
روایت همسر شهید؛ از اشک تا استقامت
شهره پیرانی، همسر شهید رضایی‌نژاد، در گفتگویی صمیمانه می‌گوید: ما یک زندگی ساده اما پر از عشق داشتیم. داریوش، پدری مهربان و همسری دلسوز بود. دخترمان فقط پنج سال داشت. هنوز هم شب‌ها گاهی اسم پدرش را در خواب صدا می‌زند. این سال‌ها سخت گذشت، اما دیدار با رهبر معظم انقلاب و حمایت‌های مردم، ما را ایستاده نگه داشت. ما تسلیم نشدیم، و نخواهیم شد.
وی گفت: پس از شهادت همسرش، تصمیم گرفته راه او را در حوزه فرهنگی و علمی ادامه دهد و دخترشان نیز از هم‌اکنون به مطالعه و تلاش علمی علاقه نشان می‌دهد.
یادمان‌ها و ماندگاری یک نام
نام شهید رضایی‌نژاد امروز بر خیابان‌ها، میدان‌ها، تالارهای علمی و پژوهشی در گوشه‌وکنار کشور نقش بسته است. در بسیاری از دانشگاه‌ها، مراسم یادبود این شهید برگزار می‌شود و نسل جوان با زندگی‌اش آشنا می‌شوند.
وصیت‌نامه‌ای که از وی به جا مانده، سراسر الهام است؛ او در این نامه علم را ابزار عزت و استقلال ایران دانسته و از جوانان خواسته بود که با ایمان، امید و تلاش مستمر، ایران را به اوج برسانند.
شهادت رضایی‌نژاد، آغازی برای جنبش علمی نوین ایران
شهادت شهید داریوش رضایی‌نژاد اگرچه زخمی عمیق بر پیکر جامعه علمی کشور وارد کرد، اما به‌مرور به نماد پایداری علمی و مقاومت نرم تبدیل شد. این واقعه نشان داد که در دوران جنگ‌های ترکیبی و هوشمند، مهم‌ترین میدان نبرد، میدان اندیشه و دانش است.
امروز ایران، در بسیاری از زمینه‌های فناوری پیشرفته، از جمله علوم هسته‌ای، پزشکی هسته‌ای، نانوتکنولوژی و انرژی‌های نو، به مرحله‌ای از خوداتکایی رسیده که قابل قیاس با هیچ دوره‌ای در تاریخ معاصر نیست. این دستاوردها، بی‌تردید، مرهون ایثار کسانی چون داریوش رضایی‌نژاد است.
و فراتر از همه این‌ها، نام شهید رضایی‌نژاد یادآور این حقیقت است که ملت ایران برای رسیدن به قله‌های پیشرفت، نه‌تنها آماده مجاهدت علمی‌اند، بلکه هزینه‌های آن را نیز با افتخار پرداخته‌اند.
شاید ترور، بتواند جسمی را از بین ببرد، اما اندیشه‌ای که در دل ملت ریشه دارد، هرگز خاموش نمی‌شود.
انتهای خبر/ر
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد