بهترین دهه

"محسن مهدیان"،در یادداشتی نوشت: استرس داشتم این دهه آنچنان که باید نباشد. حق عزا ادا نشود و مدام گذشته را مرور می کردم که امسال بی درنگ دریغ خواهیم خورد. اما شام عاشورا حس کردم بهترین دهگی عزا سپری شد...
چرا؟!
اولین و گیراترین
خیز بلند برداشته شد تا هیات از سکولار بودن و ندبه برای ندبه خارج شود و به "اقدام" نزدیک شود. محبت به سیدالشهدا یعنی تولی به دوست دارانش و غضب و قهر بر دشمنانش. ندبه و عزاداری اگر منتهی به اقدام نشود تنها مسکن وجدان هاست و مخدر شیعه گی.

مردم دیدند اهرمن شوم، ویروس منحوس را بهانه کرده است تا هیات و عزا را بزند و لذا یک دست و یک صدا ابهت نظم را به چشم ها کشیدند. سلامتی شان مهم بود اما این میزان زیبایی چشم نواز در اجرای قوانین، در تقابل حق و باطل فهم می شد و فراتر از دوگانه بیماری و سلامتی بود.

دشمنی ها را دیدند و هشتگ هر کوچه یک حسینیه را آفریدند. هرکوچه یک حسینیه راه میانه ای بود که نه مشقت هیات های بزرگ را داشت و نه غربت هیات های خانگی.

از این مهمتر، تولی با محبین اباعبدالله بود. همراهی با بیماران کرونایی و همدلی با مجاهدان کرونایی. از تیمارداری بیمار تا خادمی پرستار. محبت به محبین سیدالشهدا بود که هشتگ هر هیات یک خدمت را آفرید و چه صحنه های دل انگیزی که ماندگار در تاریخ شد.

دوم و لطیف ترین
امسال غربت، شکوه ساخت. آشفته بودیم که امسال شکوه عزا نباشد و هیبت بیرق ها نبینیم؛ اما پایان دهه همه دیدند آنچه آنچنان شد...

از حسینیه سیار محمود کریمی تا هیات یک نفره رهبرانقلاب تا زنجیرزنی یک نفره عزادار خوشدل و تا دسته غریبانه کودکان کار  و تا مجالس صمیمانه همسایه ها و تا روضه بالاسر بیمار و تا ندبه سر دیگ نذری و....

گویی باید یکبار دیگر زمانه یادآور می شد که جلال تنها در عظمت جاه و بزرگی مادی نیست و چه بسا غربتی که شوکت بسازد و شکوه آفرین باشد.

اگر شنیدیم «کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود»، این علیا مخدره، جلال و جبروت و فر کبریایی کربلا را با روایت غربت و مصیبت در تاریخ  مانگار ساخت. اینکه "ما رایت الا جمیلا" را می توان از دل بلا ساخت، درسی است تاریخی که  ته جرعه ای را در این دهه چه شدیم...

در مسیر ولایت و بندگی، شر و باطل نیز در خدمت حق است؛ اگر بیدار باشیم. ان شالله بساط شرورت ویروسی و شیطانی جمع می شود اما نعماتش خواهد ماند...

انتهای پیام/