به گزارش ايلام بيدار ،فارغ از بیان جزئیات تاریخ جنبش دانشجویی در ایران، مهمترین نکته‌ای که بسیا‌ر جلب توجه می‌کند این است که تا سال‌های نخست دهه 80، بخش قابل توجهی از جنبش دانشجویی همواره تابعی از مردان، احزاب، گروه‌ها و جریان‌های سیاسی فعال کشور بوده است و آنان نیز ترجیح داده‌اند نقشی مستقل برای این طبقه قائل نشوند. این خودباختگی و محصور بودن جنبش دانشجویی در ورای ماهیت فکری و جریانی آن، محصول خامی و بی‌تجربگی جنبش و ورود سیاست‌زدگان به این عرصه بوده است. مهمترین برآیندی که این آفت مضمحل کننده حاصل کرده است چیزی نیست جز عقب افتادن از مبدأ و اهدف ترسیمی که در راستای روشنگری و هدایت جامعه توسط نخبگان اجتماع و رشد و بالندگی علمی و فراز عقلانیت در پرتو اصول انقلاب اسلامی تعریف شده است. با این وجود کشش بالقوه در جنبش دانشجویی به سمت جریانات سیاسی وجود دارد و اگر نظارت بر آحاد آن نباشد تَرَکی عظیم بر جان آن می‌افتد که حاصلی جز از هم پاشیدگی و ایجاد تشکل‌هایی با هدف تشکیل حیاط خلوت احزاب در بر نخواهد داشت. در هر رخداد تاریخی‌ای در دوره معاصر، به خصوص در پهنای سال‌های پس از جنگ که توانسته است رنگ حقیقی جنبش دانشجو را از اذهان اجتماع پاک کند یا حداقل رنگی به معنای طغیان‌گری به آن دهد، محصول فاصله گرفتن‌ها از انقلابی‌گری و اصول امام (ره) و رهبر معظم انقلاب بوده است. هر چند در بازه زمانی اوایل دهه پیشین تا به امروز کارنامه درخشانی از جنبش به چشم می‌خورد ولی نباید لکه‌های ننگین سال‌های نه چندان دور فراموش شود. حادثه فتنه‌گون کوی دانشگاه و حتی فتنه 88 که بخشی از جنبش دچار ضعف و آلوده پازل طراحی شده دشمن شد، جزو حوادثی است که نگاه مستبصرانه را می‌طلبد تا بتوان منشور موفقیت را برای آینده جنبش ترسیم کرد. این دو رخداد در ورای صُور متفاوت خود، ماهیتی یکسان را جلوه می‌دهد به طوری که رسوخ عناصر تحریک کننده و سیاست‌زده به ارکان بالایی جنبش، هدایت سایرین را به دنبال داشته و با تعریف نقشی اندک ولی اساسی برای آن، جنبش را به سمت براندازی نظام پیش برده که هیچ گاه این هدف در مرامنامه جنبش متصور نبوده است. در آخر نیز هر چه از این ماجراهای ننگین باقی ماند جز نمره عدم قبولی در آزمون مهم راست‌آزمایی نبود.