به گزارشايلام بيدار، درختی تنومند را تصور کنید که سیل ریشه‌های آن را سست کرده و حالا شما به عنوان یک باغبان قصد دارید تا مانع از خشک شدن آن شوید؛ احتمالا اولین کاری که می‌کنید، تقویت خاک اطراف ریشه درخت و اطمینان حاصل کردن از این نکته است که درخت شما به اندازه کافی از آب و خاک تغذیه می‌شود. این مثال ساده را به سینما منتقل کنید؛ به جای درخت تنومند بگذارید «سینمای دفاع مقدس»، جای سیل بگذارید «کم‌توجهی مادی و معنوی به این گونه سینمایی» و جای عوامل تقویت‌کننده ریشه آن نیز «توجه ویژه مهمترین رویداد سینمایی کشور» را قرار دهید؛ پس احتمالا در این میان باغبان نیز همان «مسئولان مهمترین رویداد سینمایی کشور» هستند!
هر چند که در مثل جای مناقشه نیست اما شاید همین مثال ساده و البته تا حدودی غیررسمی، بهترین راه برای درک این موضوع باشد که چرا سینمای دفاع مقدس به عنوان تنها ژانر اختصاصی سینمای ایران که بسیاری از آثار ماندگار و استاندارد سینمای تاریخ سینمای ایران در آن تولید شده؛ بیش از همیشه نیازمند توجه و نگاهی ویژه است.
طی سی‌وهفت دوره برگزاری جشنواره فیلم فجر، هرگاه که سینمای دفاع مقدس مورد اعتماد قرار گرفته، نشان داده که می‌تواند هم نظر مثبت منتقدان را جلب کند و هم مخاطبان سینما را از لذت تماشای اثری جذاب و پرکشش بهره‌مند کرده است. کافیست تاریخچه جشنواره فیلم فجر را مرور کنید تا ببینید در حدود یک چهارم از سیمرغ‌های بلورین بهترین فیلم در ادوار مختلف برگزاری این جشنواره به آثاری از سینمای دفاع مقدس رسیده است. ۲ فیلم «پرواز در شب» و «هیوا» ساخته مرحوم رسول ملاقلی‌پور، ۴ فیلم «مهاجر»، «از کرخه تا راین»، «آژانس شیشه‌ای» و «به نام پدر» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا، «دیوانه‌ای از قفس پرید» ساخته احمدرضا معتمدی، «روز سوم» ساخته محمدحسین لطیفی، «ایستاده در غبار» ساخته محمدحسین مهدویان و «تنگه ابوقریب» ساخته بهرام توکلی از جمله فیلم‌هایی هستند که در ادوار مختلف برگزاری این رویداد سینمایی توانسته‌اند سیمرغ بلورین بهترین فیلم جشنواره را از آن خود کنند. به این موارد سیمرغ‌های متعددی که این آثار و فیلم‌های دیگر سینمای دفاع مقدس در رشته‌های مختلف جشنواره دریافت کرده‌اند را هم باید اضافه کرد تا درک بهتری از اهمیت و جایگاه ویژه این ژانر در سینمای ایران پیدا کنید.
البته برای آن‌ها که شناختی از تاریخ سینمای ایران دارند؛ چندان لازم به توضیح نیست که سینمای دفاع مقدس در زمینه جذب مخاطب نیز سهمی زیادی از مخاطبان سینمای ایران را به خود اختصاص داده است؛ کیست که نداند در فهرست پرمخاطب‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران آثاری همچون «عقاب‌ها»، «کانی مانگا» و «اخراجی‌ها۲» که متعلق به سینمای دفاع مقدس هستند؛ از چه جایگاه بالایی برخوردارند؟
اما واقعیت آن است که این ژانر اصیل ایرانی، طی سال‌های اخیر به واسطه برخی ناملایمات و مشکلات مالی، مهجورتر از همیشه به فعالیت خود ادامه داده است؛ در شرایطی که سینمای هالیوود هنوز که هنوز است و با گذشت بیش از ۸۰ سال از جنگ جهانی دوم همچنان در ارتباط با وقایع این جنگ به ساخت آثاری پرهزینه می‌پردازد، اما ما بعد از حدود سه دهه از پایان جنگ دستمان هر روز در زمینه تولید آثاری در زمینه دفاع‌مقدس خالی‌تر می‌شود.
شاهد مثال این موضوع را باید در تعداد کم‌شمار آثار دفاع مقدسی متقاضی حضور در سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر دید؛ امسال تنها سه فیلم «آبادان یازده ۶۰» به کارگردانی مهرداد خوشبخت، «آفتاب نیمه شب» به کارگردانی شهریار بحرانی و «درخت گردو» به کارگردانی محمدحسین مهدویان در زمینه دفاع مقدس متقاضی حضور در این جشنواره شده‌اند.
در این شرایط قطعا بهترین اتفاق و حمایت متولیان سینمای ایران از سینمای نحیف شده دفاع‌مقدس، تلاش برای نمایش هر چه بهتر تولیدات این حوزه در جشنواره فیلم فجر و ویترین سینمای ایران باشد؛ جایی که به عنوان پیشانی این سینما بیش از همه اتفاقات و رویدادهای سینمایی در کشور زیر ذره‌بین مخاطبان است و حضور آثار سینمای دفاع مقدس در آن، هم می‌تواند باعث بیشتر دیده‌شدن این آثار توسط مخاطبان شود و هم انگیزه‌ای مضاعف برای فیلمسازانی که قصد دارند تا در این حوزه به ساخت اثر بپردازند.
«آبادان یازده ۶۰» به کارگردانی مهرداد خوشبخت یکی از این آثار است که به سراغ ماجرایی کمتر شنیده در تاریخ دفاع مقدس رفته است؛ اثری که در آن بازیگرانی چون علیرضا کمالی، حسن معجونی، شبنم گودرزی، حمیدرضا محمدی و نادر سلیمانی به ایفای نقش پرداخته‌اند و داستان آن روایتگر روزهای پرمخاطره حصر آبادان و تعاملات و فعالیت‌های افراد و هدایتگری در رادیو برای مردم است. قصه‌ای جالب توجه که دیدن آن به ویژه در فضای فعلی که کشورمان درگیر یک جنگ اقتصادی همه‌جانبه با دولت‌های غربی و نوعی حصر اقتصادی است؛ می‌تواند در زمینه تقویت حس همبستگی ملی موثر باشد.
مهدویان نیز پس از «ایستاده در غبار» امسال با «درخت گردو» بار دیگر سراغ واقعه‌ای مرتبط با جنگ رفته است؛ «بمباران شیمیایی سردشت» در سال ۱۳۶۶ و عواقب انسانی موضوع اصلی «درخت گردو» است که در آن بازیگرانی چون مهران مدیری، پیمان معادی و مینا ساداتی به ایفای نقش پرداخته‌اند.
«آفتاب نیمه شب» به کارگردانی شهریار بحرانی نیز یکی دیگر از این آثار است که بنابر اخبار منتشر شده با توجه به اینکه در آن از فناوری شبیه‌سازی پیشرفته برای دکوپاژ استفاده شده، شاید برای نمایش در این دوره از جشنواره فیلم فجر آماده نشود؛ همچنان که «کارو» که دیگر تولید سینمای دفاع مقدس ما در سال جاری بود به دلیل شرایط سخت فیلمبرداری و طولانی شدن فرآیند ساخت از حضور در جشنواره فجر امسال انصراف داد.
همان‌طور که پیش از این نیز به آن اشاره کردیم سینمای دفاع مقدس با وجود برخی بی‌مهری‌ها در سال‌های اخیر همچنان نشان داده که در صورت اعتماد و پشتیبانی درست از آن می‌تواند هم نگه مثبت منتقدان و کارشناسان سینما را به خود جلب کند و هم رضایت مخاطبان را به دست آورد.
باید منتظر بود و دید که آیا هیأت انتخاب جشنواره فیلم فجر امسال با حمایت از همین تعداد قلیل آثار تولید شده در سینمای دفاع مقدس تلاشی در جهت کمک به ژانر اصیل و ایرانی دفاع مقدس خواهند کرد یا با بی‌توجهی به شماری از این آثار زمینه‌ساز غربت مضاعف سینمای دفاع مقدس و تولیدات آن می‌شوند؟
انتهای پیام/ر
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد