به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار»، یدالله جایدری فعال رسانهای در یادداشتی نوشت: ایلام، با طبیعت بِکر و کمنظیرش همواره مأمن حیاتوحش و زیستگاه جانوران و گیاهان نادر بوده است. از جنگلهای ششدار تا تنگ حمام و گچان و....، هر وجب از این خاک، روایتی از همزیستی انسان و طبیعت را در سینه دارد. اما امروز، این روایت بهتدریج به قصهای غمگین بدل میشود؛ قصهای که در آن، طبیعت آزاد و رها، به قطعاتی مجزا تقسیم شده و با حصارهایی بلند، به ملکهای شخصی تبدیل میشود.
چرا طبیعت را آپارتمان میکنیم؟
خانهباغها، این پدیدهٔ بهظاهر زیبا اما در باطن ویرانگر، مانند آپارتمانهایی هستند که نه در عمق شهر، بلکه در دل طبیعت ساخته میشوند. هر تکه از زمینی که روزی محل، رویش گلهای وحشی و آواز پرندگان بود، امروز به ملکی ویلایی با حصارهای آهنی تبدیل شده است. این تجزیهٔ طبیعت، چهرهٔ بکر مناطق مختلف استان را مخدوش، کرده است.
طرفداران این خانهباغها معمولاً به نزدیکی به طبیعت، آرامش و سرمایهگذاری مطمئن در حوزه کشاورزی و کاشت درخت اشاره میکنند. اما آیا این مزایا واقعی است؟
نزدیکی به طبیعت؟ یا تصرف طبیعت؟ وقتی هر فرد بخشی از جنگل را محصور میکند، عملاً آن را از طبیعت جدا میسازد.
آرامش؟ آرامشی که با نابودی آرامش جانوران و تخریب زیستگاهها به دست آید، چه ارزشی دارد؟
سرمایهگذاری؟ آیا سود مالی فردی میتواند توجیهگر نابودی ثروتهای ملی باشد؟
خانهباغها، بلایی خاموش بر پیکر طبیعت استان ایلام هستند با قطعهقطعهشدن زمینها، حیاتوحش، زیستگاه خود را از دست میدهند. ساختوسازهای بیرویه، منابع آب زیرزمینی را تهی میکند و آنچه روزی جنگلی انبوه یا دشتی گسترده بود، امروز مجموعهای از ویلاهای پراکنده با دیوارهای بلند است. نسل آینده بهجای دیدن طبیعت یکپارچه، زمینهای تکهتکه و محصور را بهعنوان «طبیعت» خواهد شناخت .
آیا میتوان میان توسعه و حفظ طبیعت توازن برقرار کرد؟
شاید اگر بهجای ساخت ویلا، اقامتگاههای موقت، سازگار با محیطزیست، ایجاد کنیم، هم اقتصاد منطقه را رونق داده و هم طبیعت را حفظ خواهیم کرد.
مردم باید بدانند که احداث یا خرید یک خانهباغ، شاید در کوتاهمدت لذتبخش باشد، اما در بلندمدت، میراث طبیعی فرزندانشان را نابود میکند.
طبیعت ایلام، سرمایهای همگانی است که نباید به ملک خصوصی تبدیل شود. خانهباغها شاید امروز رؤیایی تجملی به نظر برسند، اما فردا، گورستانی خواهند بود برای طبیعتی که روزی زنده و پویا بود.