به گزارش ایلام بیدار، عباس خزلی فعال رسانه‌ای در یادداشتی نوشت: «مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فی سَبیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ؛ کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند همانند بذری هستند که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه، یکصد دانه باشد و خداوند آن را برای هر کس بخواهد (و شایستگی داشته باشد) دو یا چندبرابر می‌کند و خدا (از نظر قدرت و رحمت) وسیع و (به همه چیز) داناست.» / بقره
یادش به خیر ایامی که خانواده‌ها دور هم جمع در غم و شادی همدیگر شریک و صله‌رحم هیچ‌وقت فراموش نمی‌شد.
آن زمان با وجود نبود امکانات و تمکن مالی اگر کسی دچار مشکل می‌شد همگی به فکر حل مشکل و در واقع مشکل خود می‌دانستند اگر لقمه نان‌خشکی بود با هم تقسیم می‌کردند و منتی هم بر یکدیگر نداشتند.
اما امروزه با وجود امکانات فراوان و تمکن مالی بسیاری از مردم همسایه اگر گرسنه بخوابد کسی به آن توجه نمی‌کند مگر همه این کارها فقط وظیفه دولت و نظام است که به آن رسیدگی کند؟
چه اتفاقی افتاده است که برادر حتی دست برادر ناتوان خود را نمی‌گیرد و او را با تمام مشکلاتش تنها می‌گذارد و به حال خود رها می‌کند وقتی این‌گونه بی‌مهری و بی‌توجهی به نزدیک‌ترین افراد خانواده می‌شود چه انتظاری هست که دولت تمام مشکلات را حل کند.
هدف از نگارش، این چند پاراگراف توسط، نگارنده مشاهده عینی موردی در یکی از درمانگاه‌های ایلام بود که به‌شدت آزاردهنده بود.
در میان موج جمعیت مرد میان‌سال که از درد به خود می‌پیچد برای درمان مراجعه می‌کند کسی او را همراهی نمی‌کند توان ایستادن را ندارد حالش را جویا می‌شوم می‌گوید مدتی است بیمارم و بارها به تهران هم مراجعه کرده‌ام سؤال می‌کنم که آیا کسی ندارد همراهی‌اش کند با لبخندی تلخ جواب می‌دهد تعدادی برادر دارم که خدا را شکر از اوضاع مالی خوبی هم برخوردارند بارها تهران رفته‌ام حتی حالی از من نپرسیده‌اند و مجبورم تنهایی جور بیماری را بکشم.
ما را چه شده است که این‌گونه نسبت به همه چیز بی‌تفاوت شده‌ایم آیا رحم و مروت جای خود را به مال و ثروت داده است چه اتفاقی افتاده است که دست نیازمندی را نمی‌گیریم؟
در همین ایلام ما مگر چقدر فقیر وجود دارد و در مقابل آن چقدر داریم که از تمکن مالی مناسب برخوردارند انفاق را از ایل و خانواده خود آغاز کنید ثروتمندان ایل‌وتبار همت کنند و محتاجان همین ایل‌وتبار خود را یاری کنند آیا فقط باید جلو دوربین‌ها صورت گیرد و عده‌ای برای ما کف بزنند؟
در این اوضاع بد اقتصادی و وجود تعدادی از هم‌وطنان نیازمند بیاییم مهربان باشیم و دست نیازمندان را بگیریم شادی‌هایمان را با آنها تقسیم کنیم و مرحمی باشیم بر زخم کسانی که با مشکل مواجه هستند حداقل از خانواده‌های خود آغاز کنیم و همراهشان باشیم.
انتهای پیام/ر