به گزارشايلام بيدار به نقل ازابدانان خبر، خودکشی اغلب به علت یأس صورت می‌گیرد که علت آن به اختلال روانی نظیر افسردگی، اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی، شکست عشقی٬ اعتیاد به الکل، یا سوء مصرف دارو نسبت داده می‌شود. اغلب، عوامل استرس‌زا مانند مشکلات مالی و یا مشکلات ارتباط بین فردی در این میان نقش دارند. تلاش برای جلوگیری از خودکشی شامل موارد زیر است: محدود کردن دسترسی به سلاح گرم، درمان بیماری‌های روانی و سوء مصرف دارو و بهبود وضعیت اقتصادی.
خانم غلامی استاد دانشگاه و مددکار اجتماعی با بیان اینکه دو نوع خودکشی وجود دارد به خبرنگار آبدانان خبرگفت: از جهت انگیزه گاهی شخص به راستی قصد دارد که خودکشی کند و جانش را از دست بدهد و از مشکلات خلاص شودکه به این نوع خودکشی،خودکشی منجر به فوت گفته می شود.
وی افزود: گاهی شخص واقعاً قصد خودکشی ندارد بلکه برای جلب توجه دیگران به خودکشی مبادرت می کند تا وانمود کند که وی ناراحت است تا از این راه، محبت و توجه دیگران را به خود جلب نماید.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه خوردن قرص بیشتر حالت تهدید کردن فرد می باشد اظهار کرد: در این منطقه شخصی که اگر قصدپایان دادن به زندگیش را داشته باشد خودکشی به صورت خودسوزی یا اعدام انجام می دهد
خانم غلامی با تاکید بر اینکه دراستانهای غرب کشور میزان خودکشی بسیار بالا است گفت: خوشبختانه درمنطقه ای ما خودکشی نجات یافته بیشتر است در حالیکه شهرستانهای اطرف خودکشی اقدام به فوت بیشتری دارند.
آمنه موسوی کارشناس علوم دینی در این باره با اشاره به اینکه یکی از مهمترین و بهترین راههای پیشگیری و درمان خودکشی تقویت ایمان است افزود: بین خودکشی و افسردگی با بی ایمانی ، رابطه ای مستقیم برقرار است افرادی که دست به خودکشی می زنند یا از ایمان به خدا و زندگی پس از مرگ محرومند و یا از ایمان ضعیفی برخوردارند.
وی تصریح کرد:حال اگر در جهت تقویت ایمان آنان کوشش بشود و به خدا و زندگی پس از مرگ معتقد گردند، در این صورت از خطر خودکشی مصون می مانند.
موسوی اظهار کرد: فردی که خود را می کشد، پدر، مادر، زن، فرزند و دیگر بستگان و حتی دوستان و همسایگان خود را می آزارد. این عمل زشت به قدری آثار بد و نامطلوبی در روحیه تک تک افراد وابسته به آن به جا می گذارد که آنان تا آخرین لحظات زندگیشان از این عمل رنج می برند.
بنابراین می توان گفت که خودکشی یک پدیده رنج آور اجتماعی است که نمی توان به سادگی از کنارش گذشت، بلکه برای درمان این بیماری روانی و درد اجتماعی باید چاره ای اندیشید.
اکنون باید از خودمان بپرسیم هر یک از ما تا چه حد در جهت این همبستگی گروهی گام بر داشته ایم؟ آیا تک تک ما در قبال مرگ هم وطنانمان مسئول نیستیم؟
انتهای پیام/س