گروه اجتماعی ایلام بیدار::شور و هیجان روزهای منتهی به عید همواره با یک حال و هوای خاص و نوستالژیکی همراه است. بوی سمنو و سبزه ، جنب و جوش ماهیهای قرمز ، رنگین کمان تخم مرغهای رنگی ،خریدهای نوروزی و خستگی های خانه تکانی، همیشه برای ما ایرانی ها یادآور خاطرات شیرین و دلتنگی های ناشی از آنهاست.
اما همیشه بوی عید با شور و شوق همراه نیست. به ویژه عید سال گذشته که توام شد با ترس و اضطراب شیوع ویروس منحوس کرونا و عید پیشرو هم که دنیا با همان درد دست و پنجه نرم می کند.
در این میان کم نیستند افرادی که علاوه بر ترس و دلهره ی کرونا، داغ دستهای خالی را نیز بر دل گرفته اند و شرمندگی سفره های خالی را بر دوش می کشند.
افرادی که تحت تاثیر معضل بیکاری در کنج خانه زمین گیر شده اند و کسی هم جوابگوی غم نهفته آنها نیست و هیچکس نیز از حال و احوالشان خبری نمی گیرد. ' بیکاری ' واژه ی تلخی که چندین سال است قشر عظیمی از جامعه به خصوص جوانان را در چنگال خود گرفتار کرده است.
با اعمال تحریمهای ناعادلانه و خبیثانه آمریکا و سنگ اندازی در امور اقتصادی کشور، معضل بیکاری به طرز نگران کننده ای در کل کشور شیوع یافته و تدابیر ناقص و ناکارآمد مسئولین نیز هیچگاه چاره ساز نبوده و نیست ؛ البته شاید گاهی به صورت مقطعی کارهایی انجام گرفته باشد ولی هرگز این موضوع به شکل ریشه ای آسیب شناسی و درمان نشده است.
مشکلی که در سالهای اخیر به شدت گریبان نسل جوان را گرفته و روال عادی زندگی آنها را مختل ساخته و تبعات نامطلوبی همچون عدم استقلال مالی جوانان، عدم بهره گیری درست و در نتیجه به هدر رفتن استعدادها ، تخصص ها و توانمندیهای آنان و مهم تر از همه ازدواج و تشکیل بنیان خانواده را به دنبال داشته و منجر به بروز مشکلاتی از جمله افسردگی، انزوا ، انحراف ، پوچ گرایی و .... نیز در آنها شده است.
در این ایام ، اکثر مشاغل خرد و کلان به دلیل تعطیلات مکرر و طولانی به شدت آسیب دید که در این بین اقشار کم درآمد و کارگران بیشترین آسیب را متحمل شدند. زیرا این گروهها که از گروههای کم درآمد و دهک های پایین جامعه محسوب می شوند و هیچ سرمایه ، حامی یا پشتوانه ی مالی هم ندارند و همزمان با بیکار شدن، با مشکلات عدیده ای از جمله امرارمعاش، اجاره بها، پرداخت اقساط و ... روبرو شدند که هر کدام از این موارد خود به تنهایی می تواند بار زیادی از مشقت را به هر شانه ای وارد کند.
حال در نظر بگیرید که این شرایط برای مدتی هم پایدار بماند. مصائب و مشکلات به وجود آمده به معنای واقعی کلمه برای مرفهین یا اقشار توانمند به هیچ وجه قابل درک نیست.
در شرایطی که کل جهان با ویروس کرونا درگیر شده و موارد و مشکلات پیش آمده برای جامعه ما ، برای آنها رخ نیز داده است، ما شاهد برخوردهای متفاوت حمایتی دولتها با اقشار آسیب پذیر بوده ایم که متاسفانه باید گفت در کشور ما درصد این حمایتها خیلی خیلی پایین و بدون تاثیر بوده است.
کمکهای معیشتی اندکی که از سوی دولت به گروههای هدف داده شده، شاید حتی به اندازه مصرف یک روز آنها هم نباشد. حال با مقایسه شرایط زندگی کارگری و امرار معاش روزمره و عائله مندی و خرج و مخارج های سنگین جانبی و ... که در این مدت با افزایش سرسام آور تورم توام شده و چندین برابر افزایش داشته است می توان دریافت که چقدر غم انگیز و غیر قابل تصور است.
اعمال محدودیتها و تعطیلی کسب و کارها در پی شیوع کرونا به همین جا ختم نمی شود و در کمال ناباوری به تعداد کثیری از کارخانه ها هم خسارت وارد شده است. به همین دلیل کارفرمایانِ متضرر چاره ای جز اخراج کارگران و یا تعدیل نیرو برای خود نمی بینند.
اخراج کارگران و سکوت مسئولان
در همین رابطه حجت الاسلام و المسلین "الله نور کریمی تبار"، نماینده ولی فقیه در استان و خطیب جمعه ایلام در بخشی از سخنانش به مسئله بیکاری در جامعه اشاره کرد و گفت: بیکاری به عنوان معضل اجتماعی دردناک بصورت فراگیر در کشور بوده و باید با استفاده از راهکارهای مناسب رفع این مشکل به صورت جدی پیگیری و در دستور کار قرار گیرد.
کریمی تبار اظهار کرد: تلخ تر از بیکاری اخراج کارگرانی است که مدت‌ها کار کرده اند و بیکار شده فریادشان به جایی نمی‌رسد.
وی با ذکر اینکه این افراد درخواستی غیر از اشتغال به کار ندارند، افزود: شرکتهای نفت، پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها بخشی از هزینه‌های اضافی خود را حذف و به حقوق و دستمزد این کارگران اختصاص دهند.
امام جمعه ایلام با انتقاد از شیوه نادرست مدیریتی در این زمینه یادآور شد: متاسفانه برخی از مسئولان مربوطه سکوت اختیار کرده و به درد کسی توجهی ندارند در صورتی که این نوع مدیریت ناراضی پروری را به دنبال دارد.
لزوم یاری و توجه بیشتر دولت به کارگران فصلی و ساختمانی
حال باید چه کرد؟ کرونا تا کی جولان می دهد؟ و قشر آسیب پذیر اگر بتواند از دست کرونا جان سالم بدر ببرد، چگونه از زیر بار مالی سنگین ناشی از قطع درآمد ، دوباره کمر راست کند؟
آیا در این میان روا نیست که دولت و شرکتهای بیمه اعم از دولتی و خصوصی چتر حمایت خود را قدری وسعت ببخشند تا از بار روانی این ایام برای جمعیت آسیب پذیر اندکی بکاهند؟
اگر دولت سایه ی حمایت خود بر سر کارخانه های کوچک آسیب دیده بگستراند و با حمایتهای مالی و اعطای تسهیلات اضطراری از اخراج و تعدیل نیروی آنها جلوگیری نماید، می توان امید داشت که این طوفان با کمترین آسیب به ساحل خواهد رسید.
کارگران فصلی و ساختمانی که اغلب تحت پوشش هیچ نهاد حمایتی و بیمه ای نیستند، نیازمند یاری و توجه بیشتر دولت هستند.
مسئولین باید با علم به شرایط حاد و تنگناهای اقتصادی حال حاضر کشور، بسته های حمایتی ویژه و متناسب با نیازهایشان را برای آنها در نظر بگیرند. و باید به یاد داشته باشند که صدهزار و دویست هزار و یا حتی یک میلیون تومان آن هم فقط یک یا دو بار در طول این مدت، قطره ای درمان در میان دریای دردها نیست.
انتهای پیام/ر