برای پژمان

"عباس خزلی"،فعال رسانه ای در یادداشتی با عنوان "برای پژمان" نوشت:

 همه ما روزی تیتر آخر می شویم. تیتر آخر روزنامه ای، تکه ای کاغذ روی دیوار، ورد زبان مردم یا روالی که امروزه رسم شده و همه چیز به صورت مجازی ختم می شود.

بی گمان دیر یا زود آن روز خواهد رسید. مرگ حق است. این را از کودکی آموختم. زمانی که بزرگترها آخرین نجوا را به گوش سفرکرده می خواندند. و این جمله چقدر شیرین بود و ترسناک. در عین اینکه آرامش می داد بیانگر وداع ما با تکه ای از خاطرات زندگی است.

آنچه محتوم است مایه تأسف نیست. بقول معروف: هر زادی بالاخره با میری همراه است.

 پژمان جان: نمی دانم حالا که این چند خط را می نویسم کجایی و روح نازینت به چه کاری مشغول است. کجاها را نظر می کنی؟ می بینی همه دوستدارانت در فراقت آرام و قرار ندارند.

 حتم دارم می بینی چقدر نگران رفتنت هستند. و نگران خودشان هستند از این خلأ ناگهانی که یکباره در زندگی شان رخ داده!

پژمان جان: تیتر آخرت با تیتر اول ما همیشه متفاوت بود. تو مشکلات و دردهای اطرافت را بهتر می دیدی. نکته سنج بودی و رساتر و محکم تر بیان می کردی. حتی کلماتی که در متن ها به کار می گرفتی انضباط و نجابت خاصی داشتند. هرکس می خواند جوری شیفته می شد تا آخر دنبال کند. این را از چند مخاطب به تکرار شنیده بودم. هر متنی از تو، تولدی بود برای خلق اندیشه ای جدیدتر و سبکی متفاوت و رسا. شاید علت این بوده که تو با جان و دل می نوشتی تا از تن واژه ها، پیکری دیدنی به یادگار بگذاری.

پژمان جان: اینها را می نویسم به این امید که می دانم روح بزرگت حاضر است و می خواند. مخاطبم تویی برادر سفرکرده که به ابدیت پیوستی. عاقبت بخیر شدی چون همه با نیکی از تو یاد می کنند.

اما برای من، نوشتن از تو کافی نیست بیشتر بی قرار می شوم. برای تسکین این فراق جز پناه بردن به خدا چاره ای نیست. دعای خیر مردم پیش پای تو. انشاءالله در این سفر با اتفاقات خوب روبرو شوی.

قاب وجودت از خانه چشم به گوشه دل نقل مکان کرده.

و یادت سبزترین تیتر نوشته ها باقی خواهد ماند.

انتهای پیام/ک