بیکاری فارغ التحصیلان ایلامی در مرز بحران

جوانان تحصیل کرده‌ای که تا مدت‌ها زحمت و رنج و تازه عده‌ای هم در شهرهای غیر بومی در آن دانشگاهها با آن همه کم و کاستی و نبود امکانات آنچنان رفاهی به هنگام تحصیل، توانسته‌اند به امید آنکه روزی بتوانند در آن رشته‌ای که تخصص لازم را کسب نموده به نوعی به عنوان یک جوان ایرانی در عرصه توسعه و پیشرفت برای آبادانی ایران عزیز اسلامی تلاشی نماید و او هم در این سهم که لذت خاص به خود را دارد ایفای نقش کند، ایفای نقشی که علاوه بر اینکه سر و سامانی به زندگی شخصیی اش می دهد، باعث بزرگمنشی و شخصیت اجتماعی وی می‌شود.

وقتی جوانی با مدرک تحصیلی بالایی فارغ‌التحصیل و بدنبال یک کار مناسبِ با تخصص خود می‌گردد و به آن دست نمی یابد با خود فکر می‌کند که با این مدرک بالا دیگر نمییتوان دنبال شغل هایی رفت که حداقل به قول معروف، دست خودش در جیب خودش باشد تا اسباب شرمندگی خانواده را فراهم نسازد.

رای ایجاد اشتغال پایدار و مولد در استان چه باید کرد؟ آیا استانی که میزان جمعیت آن نسبت به سایر استان‌ها کمتر و میزان منابع عظیم نفت و گاز در آن نسبت به مابقی استان‌ها بیشتر، آیا نمی‌توان حداقل شاهد کمترین تعداد بیکار در هر خانواده بود؟ آیا دادن وام‌های پنج، ده، پانزده و بیست میلیونی برای ایجاد اشتغال پایدار کافی است؟ آیا نباید قبل از برنامه‌ریزی برای ایجاد چندین هزار شغل، حفظ اشتغال و پایداری مشاغل ایجاد شده را مد نظر قرار داد؟ و مهمتر از همه، تا زمانی که تداوم تولید وجود نداشته باشد، می‌توان شاهد اشتغالی پایدار بود؟ آیا مشکل اصلی در بحث اشتغال در استان تنها بانک ها هستند؟ مطمئناً اشتغال یکی از مهمترین دغدغه‌های هر جوان ایلامی است و در صورت فراهم نشدن آن مشکلاتی را به بار خواهد آورد.

 روزمرگی جوان در دوران بیکاری، عدم ثبات شغلی، کشف نشدن استعدادها و ایجاد اضطراب و استرس از جمله مواردی هستند که در این بین مشهودند. بی‌شک برطرف ساختن موانع موجود بر سر راه اشتغال پایدار به ویژه برای متخصصان زبردست در هر رشته، می‌تواند شرایط بهتری را برای سرمایه‌گذاری های جدید فراهم سازد. پس بایستی برنامه‌ریزی های منسجم و صحیح صرف ایجاد اشتغال، البته پایدار گردد والا اشتغال داریم تا اشتغال! اشتغالی که باعث شکوفایی استعداد جوان در آن حیطه و مثمرثمر بودن برای پیشرفت کشور باشد، نه اینکه صرفاً طرحی دهیم، چند جوان را در آن مدتِ کوتاه طرح جذب نماییم و بگوییم اشتغال ایجاد شد و عملکرد خود را قابل قبول بدانیم.

درحقیقت این گونه اشتغال‌ها، آمد و رفتی است و نمی‌توان برنامه‌ریزی‌ها را معطوف بدین گونه طرح‌ها دانست چرا که ثبات و پایداری در این گونه موارد نیست. ذکر این نکته هم ضروری است که معطوف شدن نگاه مدیران به بالا بردن آمار و عملکرد خود در این زمینه، نه تنها مشکل اشتغال را حل نخواهد کرد، بلکه باعث سرگرم شدن به آمار و ارقام و دور شدن از هدف اصلی که همان اشتغال پایدار است می‌گردد. تصویب طرح‌های اشتغال‌زایی بدون توجیه اقتصادی، صرف هزینه‌های بیت‌المال و در نهایت ورشکسته شدن صاحبان این طرح‌ها، خود گویای عدم توجه به طرح‌های مفید اقتصادی و صرفاً توجه به بالا بردن آمار و ارقام را نشان می‌دهد.

انتهای پیام/س